HecklerPlay: The Stone Znajdź Exile

2024 Autor: Ethan Spencer | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 09:09

Tego dnia, w drodze powrotnej w 1972 r., Podwójny album The Rolling Stones "Exile On Main Street" znalazł się na pierwszym miejscu na brytyjskiej liście, i scementował "That Stones Sound", przez wielu udał, ale nigdy się nie poprawił. Spuścizna "Wygnania" można zobaczyć w posturach Aerosmith i Czarnych Grzyw, a także w błękitnych grach Czarnych Kluczy i innych.

Wyglądało na to, że zajęło to grupę pasty angielskich facetów, aby uświadomić sobie korzenie amerykańskiej muzyki, by w pełni przetłumaczyć ją na biały długowłosy skrót.

Z "Wygnaniem" Kamienie zabrały duszę, kraj, bluesa i rock and rolla i połączyły je wszystkie razem w duszną zupę, kopiąc drzwi do ekscesów i boogli prowadzonych przez hornowskie Memphis, które sprawiłyby, że zespół ponownie został potraktowany poważnie i, bardzo, bardzo prawie rozpada się na kawałki.

Kończąc kontrakt z bandytą Allenem Kleinem, The Stones zajęli się szlifowaniem utworów na ich nowy album, który trzymali z dala od poprzednich sesji. Wcześniej zmuszano ich do kontraktu z utworami Klein, takimi jak "Brown Sugar" i "Wild Horses" z sesji Sticky Fingers.

Teraz, uwolnieni od Kleina i rozliczeni oszałamiającym podatkiem, Mick, Keef & Co postanowili zostać banitami i zacząć uciekać. Opuścili Anglię, zanim rząd zdołał zdobyć ich majątek, osiedlając się w różnych częściach Francji. Zwołana w willi Keitha Richardsa, Nellc? Te, w Villefranche-sur-Mer, aby rozpocząć nagrywanie na dobre.

Korzystając ze słynnego mobilnego urządzenia nagrywającego, The Stones potrafili zająć się bardziej lapidarnym podejściem do nagrywania, nie związanymi łańcuchami z planem studia, pozostawiając zespół na kilka dni i nagrywając, co im się podobało, wykorzystując wszelkie dostępne pick-upy i frytownice mózgowe do nich.

Oczywiście, apetyt zespołu na rytm i blues był zgodny jedynie z ich zamiłowaniem do totalnego wyrzucenia ich z głów.

To właśnie w tym okresie Keef odkrył, jak bardzo lubi heroinę, a tysiące dolarów znikają w jego krwioobiegu, wspomagani i wspomagani przez takich ludzi jak William S. Burroughs, Gram Parsons i Marshall Chess. Taki był zamiłowanie Parsonsa do tego, żeby się dopingować, prawda? poproszony o opuszczenie Nellc? te, aby Kamienie mogły wygiąć ich słynną etykę pracy.

Poprzez narkotyczną mgłę położono fundamenty, z dodatkowymi ścieżkami i nakładkami, które miały miejsce w Sunset Sound Recorders w Los Angeles.

Rozbieżności w procesie nagrywania, wraz z prywatnym życiem zespołu, więc pomieszany, mętny produkt końcowy spotkał się z mieszanymi recenzjami. Niektórzy krytycy narzekali na to, jak brudne i nieprzejrzyste były mikstury, rozciągnięte na czterech pobocznych stronach wosku. Jednak fani grupy słyszeli coś innego. To był zespół, który mógł być wrakami, co oczywiście dodało tylko do opery mydlanej tego wszystkiego, co później spotkało się z takimi zespołami, jak Fleetwood Mac, kiedy wydali "Rumours", ale był to zespół z opuszczoną strażą. To byli najbliżsi ludzie, którzy odczuwali Kamienie, odkąd zniknęli w ich celebrytowej bańce wspaniałych żon, nadużywania narkotyków, narkotykowych popiersi i prywatnych odrzutowców.

To rozdarte i wystrzępione (zobaczcie, co tam robiliśmy?), Który był długo grającym, był zbyt rozdzierany i spieprzony dla tych, którzy o nim za bardzo myśleli. Dla wszystkich było to natychmiastowe, luźne i wypełnione funkiem, którego The Stones zawsze groził, że dotrzyma kroku. Ta gruba, poczerniała produkcja paznokci dodała tylko inny element, podobnie jak nonsens "Sly" i "Family's Riot Goin 'On".

Keef zauważył:

"Kiedy wyszło na jaw, nie sprzedawało się szczególnie dobrze na początku, a także było prawie powszechnie używane. Ale w ciągu kilku lat ludzie, którzy napisali recenzje, mówiąc, że to była bzdura, wychwalali go jako najlepszy album na świecie."

W 2003 roku Jagger wciąż nie był pewien co do tego albumu:

"Exile nie jest jednym z moich ulubionych albumów … kiedy słucham Exile'a, ma on najgorsze miksy, jakie kiedykolwiek słyszałem. Chciałbym zremiksować płytę, nie tylko ze względu na wokal, ale ponieważ generalnie uważam, że brzmi to kiepsko."

Ten kundel z albumu urósł, ostatecznie uznany za arcydzieło. Jednakże, chociaż może brakować finezji "Pet Sounds" lub "Revolver", "Exile" jest migawką rock'n'rolla w okresie przejściowym. Entuzjaści bluesa byli umierającą rasą, stąpając po jednej stronie, aby dusza i dzieciaki disco mogły ją przejąć. David Bowie wznosił się na szczyt ze skośnym ujęciem popu. "Exile" było ostatnim hurra lat 60., będącym niecodziennym punkiem obok stadionu Led Zep o wielkości behemoth.

W końcu ukazały się Kamienie, które nie były już zainteresowane własnym wizerunkiem (z ironią, tworząc zupełnie inną, na którą Keef wciąż opiera się mocno), odrzucając potrzebę stworzenia tego jednego zabójczego singla i unikając wyobrażenia, że musieli tworzyć albumy dla kogoś innego niż oni sami.

Richards:

Kamienie osiągnęły punkt, w którym nie musieliśmy już robić tego, co nam kazano.Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy opuścił nas Andrew Oldham, robiliśmy swój czas, wszystko się zmieniało i nie byłem już zainteresowany uderzeniem w numer jeden na listach przebojów. To, co chcę zrobić, to dobre gówno, jeśli dobrze, to dostaną to trochę później.

"Exile on Main St" wciąż pozostaje najbardziej frapującą, seksowną, niespójną płytą stworzoną przez garstkę pijaków, którzy jakoś, wbrew wszelkim przeciwnościom, zdołali znaleźć to w sobie, by odpalić cylindry na tyle, by wyprodukować najwspanialsze płyty LP pociąć na wosk.

Jeśli już, LP to epitafium Keefa. Ostatni świetny album R & B, zanim przekazał pałeczkę Jaggerowi, który - z wyjątkiem kilku chwil na Zupie Kóz Kozich i tym podobnych - nigdy więcej nie uchwyciłby brzmienia That Stones o perfekcyjnej, poszarpanej muzyce soul.

lub dołącz do naszej grupy na Facebooku lub KUP JEDNEJ Z NASZYCH GŁUPI T-SHIRT!